HISTORI E RRALLË – Ushtari i UÇK-së që u shpall i vdekur në Koshare, por u kthye i gjallë UÇK
Historia e Agnon Lubovcit nga Suhareka është një nga ato rrëfime që duken të pabesueshme, por që mbeten gjurmë të gjalla në kujtesën e luftës së Kosovës. Ish-ushtar i Batalionit II të Brigadës 138 të UÇK-së, ai përjetoi diçka që pak kush do ta kishte menduar: u shpall i vdekur, u vendos në morg dhe pas katër ditësh u “ringjall”, duke u kthyer sërish tek jeta, familja dhe shokët e tij të luftës.
Në pranverën e vitit 1999, Agnoni, ende i ri, iu bashkua vullnetarëve të UÇK-së. U nis nga Maqedonia për në Shqipëri, ku në kampin e Burrelit kreu stërvitjet ushtarake. Pas disa javësh, pa hezitim, u drejtua nga fronti i Koshares, duke u rreshtuar në grupin e parë të luftëtarëve që kaluan kufirin shqiptaro-shqiptar. Krah tij ishin shokë që më vonë do të mbeteshin përjetë në kujtesën e popullit, si Afrim Shala, Bekim Elshani e të tjerë.
Beteja e 9 prillit 1999 në Koshare u bë simbol i qëndresës shqiptare. Forcat serbe sulmonin pareshtur, por djemtë e UÇK-së nuk lëviznin nga pozicionet. Edhe pse humbjet ishin të mëdha, vullneti për liri ishte më i fortë se frika. Lubovci kujton se si një ditë humbi 12 shokë. Njëri prej tyre, Ali Krasniqi nga Malisheva, edhe pse me të dy këmbët e këputura, luftonte pa u dorëzuar. “Nuk e harroj kurrë atë ditë,” thotë Agnoni me emocion.
Më 8 qershor 1999, fati i tij mori kthesë dramatike. Gjatë një përleshjeje me forcat armike, ai u godit rëndë: tre plumba dhe 19 copëza granate i përshkuan trupin. I gjakosur, por ende me vetëdije, u tërhoq nga shokët dhe mori ndihmën e parë nga mjekja e UÇK-së, Time Kadriaj. U dërgua me shpejtësi në Bajram Curri dhe më pas me helikopter drejt Tiranës. Atje, mjekët e shpallën të vdekur dhe e vendosën në morg, mes trupave të tjerë
Katër ditë qëndroi i mbuluar me një llastik të zi, pa frymë, i harruar si i vdekur. Por, një mrekulli ndodhi. Një nga mjekët vuri re se trupi i tij po lëvizte lehtë. Alarmohet i gjithë spitali dhe Agnoni kthehet menjëherë në sallën kirurgjikale. Pas katër ditësh, ai hapi sytë. “Në atë moment peshova vetëm 27 kilogramë, por isha gjallë.
Pas pak ditësh, u çova në këmbë,” tregon ai.
Në anën tjetër, emri i tij ishte regjistruar tashmë në listën e dëshmorëve të Brigadës 138. Familja kishte hapur dyert për ngushëllime, e bindur se biri i tyre kishte rënë për lirinë e Kosovës. Por në korrik 1999, pak ditë pas çlirimit, shokët e tij e panë të gjallë në Junik. Takimi me familjen pas 28 ditësh mbeti një nga momentet më të paharrueshme të jetës së tij. “Kur e pashë motrën time të vogël, Qëndresën, tri vjeçe, u ndjeva njeriu më i lumtur në botë,” rrëfen Agnoni me lot në sy.
Megjithatë, plagët e marra nuk u shëruan kurrë plotësisht. Trupi i tij mban ende 22 plagë dhe një shkallë invaliditeti prej 90%. Ka kaluar nëpër 12 operacione, ndërsa një copë granate mbetet ende e ngulur në tru, e paprekshme për mjekët. “Me ndryshimin e motit ndiej dhimbje të forta, por jam mësuar të jetoj me të,” thotë ai.
Përkundër sfidave, Agnoni nuk është dorëzuar. Është i martuar, ka tri vajza dhe jeton në Suharekë ku menaxhon një biznes familjar. Edhe pse shpeshherë institucionet kanë treguar neglizhencë, ai ka gjetur forcë tek familja dhe shokët e luftës për të përballuar çdo operacion dhe trajtim.
Sot, më shumë se dy dekada pas luftës, Lubovci nuk pendohet për rrugën që ndoqi. “Shumë shokë kanë rënë dëshmorë, ndërsa ne jetojmë. Ata janë të shenjtë. Ne sot flasim shqip, fëmijët tanë mësojnë shqip dhe qarkullojmë të lirë. Nuk ka krenari më të madhe,” përfundon ai.
Historia e tij është dëshmi e gjallë e sakrificës dhe e fuqisë së njeriut për të mbijetuar edhe në mes të vdekjes. Agnon Lubovci është shembull i gjallë i asaj se liria e Kosovës u pagua me gjak, por edhe me mrekulli që ende frymëzojnë brezat e sotëm.